Man Huys wil het Antwerps gevoel uitdragen met zijn muziek

Man Huys is al vele jaren actief in de muziekwereld. Hij was vroeger toetsenman bij Pop in Wonderland (Grow a baby) en ging nadien zijn eigen gang. Bij toeval – op een verjaardagsfeestje begon hij in het Antwerps te zingen. Het Antwerps dialect en de Antwerpse geschiedenis liggen hem nauw aan het hart en dat Antwerps gevoel wil hij uitdragen met zijn muziek.

Gesprek met Man Huys

De eerste keer ik dat gedaan heb, dat was voor een veertigste verjaardag van iemand die vroeg aan mij om een paar liedjes te komen spelen en ik dacht, dat is grappig als ik dat in het Antwerps zou doen. En ik doe dat en ik zie hoe dat het publiek reageert en dat sloeg echt aan toen. Ik was niet alleen aangenaam verrast door de reactie van het publiek, maar ik was er zelf van verrast van die expressiviteit die in het Antwerps zit. Dat dialect dat liet echt toe dat ik vormen naar buiten kon brengen waarvan ik dacht dat kunt ge alleen maar in het Engels of in het schoon Nederlands en in het Antwerps ging dat minstens zo goed, zo niet nog beter. En dan ben ik stilletjes beginnen schrijven in het Antwerps, zonder eigenlijk echt een bedoeling te hebben maar dan met de tijd, als de tijd groeide, zag ik hoe het Antwerps dialect en de appreciatie van Antwerpen altijd maar meer en meer verdween. Ik hoorde mensen ook niet meer in dat Antwerps klappen, buiten als ze eens grappig wouden zijn. Het is ook een feit als je de meeste mensen eens iets vraagt over de geschiedenis van Antwerpen, ze weten er niks van. En ik heb dat met Antwerps altijd proberen te doen, ik heb die twee dingen proberen te doen, enerzijds die geschiedenis terug naar voren te brengen. Dan ten tweede: die taal laten horen op een manier dat het geen karikatuur is die ze er altijd van maken. Je kunt daar echt iets betekenisvol mee doen. Eigenlijk zoals de Wannes van de Velde is er één ding, je moet daarom zijn muziek nog niet goed vinden, maar er is één ding waar je niet rond kunt en dat is de integriteit van die mens en van zijn muziek. Die oprechtheid van die mens, dat is echt fantastisch. Ik weet nog: ik kwam de Wannes tegen en die kende mij natuurlijk niet, maar ik was toen 20 jaar denk ik en ik liep naar het conservatorium en ik kwam van de tram af en ik had een gitaar vast, en ik zie aan de overkant ineens de Wannes daar aankomen. En hij ziet dat ik een gitaar heb. Hij begint daar ineens heel heftig te zwaaien en ik kijk verbaasd rond en dan doet hij teken, het is naar u! en dat was gewoon omdat ik een gitaar vast had. Hij kende me niet maar hij wou direct zo’n soort connectie maken en ik vond dat fantastisch. Die man heeft mij wel geïnspireerd. Maar ik moet wel zeggen , met die Kleinkunst heb ik wel veel minder binding. En dat was bij mij zo … Als ik met Dirk Blanchart contact opnam voor een EP op te nemen dan vroeg hij mij ‘Wat wilt ge nu eigenlijk doen?’ Ik liet dan de naam ‘Wannes Van de Velde’ vallen. ik zei, ik wil iets doen, ik wil die oprechtheid van die gast, maar ik wil dat niet in de Kleinkunst, maar ik wil dat met pop en rockmuziek doen.

Jouw muziek waarover gaat die, wat breng jij?

ik heb bijvoorbeeld zo een lied, ik werkte toen in het café in de Seefhoek, dat was zo een sukkeltje van een vrouw, een drankverslaafde maar die had vooral aandacht nodig, dat was een jonge vrouw en alleen. Die tutte haarzelf altijd zo dat iedereen daar aanstoot aan nam. Dus als die binnen kwam ofwel begonnen ze daar venijnig tegen te doen, smerig tegen te doen, ofwel waren ze er gewoon ronduit mee aan het lachen en als die weg was, dan zaten ze er nog mee te lachen en waren ze er nog over bezig. En dat kwetste mij eigenlijk, maar ik was toen 18 of 19 jaar, je gaat daar gewoon mee verder. Ze noemden die Yvonne, ‘Zotte Yvonne’ en die naam is mij echt wel blijven achtervolgen en op een bepaald moment, ben ik wat aan het spelen en ineens komt dat eruit en ik weet nog dat ik twee muzikanten had uitgenodigd, om mee te spelen en die zeiden ‘laat ons eerst eens iets horen’ en ik zet zo een paar nummers op en ik zie ze zo kijken en dan zet ik ‘Zotte Yvonne’ op en het werd ineens stil. En dan dacht ik ‘ok ik heb ze eindelijk mee, ik heb ze toch geraakt’. En dat is heel eenvoudig hé, ik ben geen poëet , verre van, er zijn veel beter tekstschrijvers dan ik kwam ik probeer wel naar die pure emotie te gaan en naar die pure herkenbaarheid.